Okkur er tamt að sýna gestum kurteisi og virða trúarbrögð þar sem þau stuðli að betra mannlífi og séu mönnum styrkur og hvati til góðra verka. Þetta er þó ekki algilt. Vegna vanþekkingar trúa flestir að íslam sé sambærilegt við kristni sem er alrangt. Kristnin er allt það sem íslam er ekki. Hún hefur leitt til menningar mannréttinda, almennrar menntunar, upplýsingar, jafnræðis, lýðræðis, frelsis og velmegunar. Íslam fylgir kúgunarsamfélög þar sem fátækt, ómennska, helsi, glundroði, ójöfnuður, harðstjórn, réttleysi og forheimskun situr við öndvegi.

Saudi-Arabía er meðal hörmulegustu íslömsku ríkjanna. Þar ráða lögum og lofum svokallaðir Wahhabi múslímar sem fara í einu og öllu eftir fyrirmælum íslams eins og þau birtast í helstu trúarritum múslíma, Kóraninum, viðurkenndum hadíðum (frásagnir aðallega af orðum og athöfnum Múhameðs) og opinberri ævisögu Múhameðs, Sirah Rasul Allah.

Wahhabi-múslímar fá því ráðið að umtalsverður hluti af feiknalegum olíutekjum landsins rennur til trúboðs múslíma um heim allan. Þeir hafa staðið fyrir byggingu moskna og madrassa (kóranskóla) í tugþúsundatali, ekki síst á Vesturlöndum, þar sem fólk er unnið á band róttækustu íslamstrúar, þ.e. að fylgja íslam í einu og öllu. Þeir eru núna að hefja starf í Ýmishúsinu.

Yfirlýst stefna klerka íslams er að kúga allan heiminn undir íslam og sharíalög sem innihalda ómanneskjulegan hrylling. Öll réttarkerfi íslams, sem er allmörg, eiga hryllinginn sameiginlegan. Sem dæmi um ofurvald íslams yfir íslömskum ríkjum má taka viðhorf þeirra til mannréttinda. Öll 57 ríkin sem eru í OIC (Organisation of Islamic Cooperation) hafa neitað að skrifa undir Mannréttindasáttmála SÞ en skrifuðu 1990 undir Kairó-yfirlýsingu um mannréttindi í íslam (Cairo Declaration on Human Rights in Islam) sem hefur sharia-lög til grundvallar. Þessi yfirlýsing á ekkert sameiginlegt með sáttmála SÞ.

Jihad, heilagt stríð, til að ná heiminum undir íslam og sharia-lög er æðsta skylda hvers múslíma. Í þessu stríði eiga múslímar að beita óvininn blekkingum og lygum og heitir það taqiyya og kitman. Óvinurinn er allir sem ekki eru múslímar eða jafnvel múslímar með ólíka sértrú. Þeir teljast villutrúarmenn, kuffar (et kafir) og er það eitt argasta skammaryrði múslíma. Múslímar skipta heiminum í tvennt: Dar al Islam eða Dar as Salam (bústaður íslams eða friðar) annars vegar og Dar al harb (bústaður stríðs) hins vegar. Þessi skipting lýsir viðhorfum íslams gagnvart öðrum trúarbrögðum eða menningu. Hatrið nær til allra sem ekki aðhyllast þeirra tegund af íslam og þó villutrúarmenn séu réttdræpir eru þó trúleysingjar allra verstir, jafnvel verri en þeir sem dýrka skurðgoð. Að fyrirmynd Múhameðs fylgja jihadistar (heilagir stríðsmenn íslams) áfangakerfi til þess að ná yfirhöndinni. Þeir koma með brosi og yfirlýsingum um frið og sameiginleg markmið um heill og hamingju samfélaga. Þegar þeim vex ásmegin verða kröfurnar ofsalegri og öll meðöl notuð til þess að kúga samfélagið undir íslam. Í þeim átökum er engu hlíft. Dæmi um þetta má sjá um heim allan, ekki síst í Mið-Austurlöndum.

Þar stóð vagga kristninnar. Býsanska heimsveldið (aust-rómverska ríkið) náði yfir þessi lönd. Menningin reis hátt undir handarjaðri kristinna manna og gyðinga en koðnaði niður með yfirráðum múslíma. Gyðingar hafa nánast horfið í öllum þessum löndum nema í Israel, sem er eina landið í Mið-Austurlöndum þar sem lýðræði og mannréttindi eru virt. Er til marks um fávisku margra og þá sérstaklega vinstri manna að agnúast endalaust út í Ísrael sem ber af öllum þessum löndum eins og gull í sorpi þó að landið búi við umsátursástand og stríðsátök (t.d. 15 þúsund eldflaugaárásir síðan árið 2001). Nú eru uppi gegndarlausar ofsóknir gegn kristnum mönnum með morðum, brenndum kirkjum og skertum mannréttindum í þessum löndum enda fækkar þeim ört. Misskilningur er að halda að íslam sé eingöngu trúarbrögð. Íslam er ekki trúarbrögð til einkanota fyrst og fremst heldur stjórnarfyrirkomulag fyrir heiminn og eftir það til ástundunar fyrir einstaklinga. Íslam er alræðisstefna alveg sambærileg við nasisma og kommúnisma en aðeins hættulegri með meiri hvata til óhæfuverka, með 1,5 milljarða manna á bak við sig og 14 alda reynslu í kúgun, tortímingu og þjóðarmorðum auk trúarofstækis. Fráleitt er að leyfa hér starfsemi þessarar hryllilegu hugmyndafræði sem er í yfirlýstu stríði gegn okkur og stefnir á að rústa samfélag okkar.

Stjórnarskráin styður bann við iðkun íslams hérlendis. 63. gr. hennar segir: „Allir eiga rétt á að stofna trúfélög og iðka trú sína í samræmi við sannfæringu hvers og eins. Þó má ekki kenna eða fremja neitt sem er gagnstætt góðu siðferði eða allsherjarreglu.“ Enginn getur efast um að íslam stríðir gegn góðu siðferði og allsherjarreglu. Þess vegna á að stöðva alla starfsemi í nafni íslams hérlendis. Sérstaklega þá starfsemi sem er að hefjast í Ýmishúsinu. Forsvarsmenn þar eru orðaðir við ýmis af verstu ofbeldisöflum heimsins. Að leyfa starfsemi þeirra hér jafngildir að leyfa óvinaher að reisa hér bækistöð aftan víglínunnar.

Höfundur er á eftirlaunaaldri Valdimar H. Jóhannesson