Ég sting hér niður penna vegna væntanlegrar moskubyggingar og vaxandi umsvifa múhameðstrúarmanna í okkar litla þjóðfélagi. Eitthvað segir mér að við, sem þjóð, séum að hefja vegferð sem endar illa – mjög illa. Þessi tilfinning er ekki byggð á hræðslu eða slæmum draumi, heldur þeirri þróun sem hefur átt sér stað í grannríkjum okkar.

Öllum hættir til að ganga að því sem gefnu að aðrir hugsi og hegði sér eins og þeir sjálfir gera. Það og sjálfgefinn náungakærleikur hefur því miður komið frændþjóðum okkar í vandræði – og er þá vægt til orða tekið. Ég á hér við straum innflytjenda sem þær hafa tekið opnum örmum. Af ýmsum ástæðum völdu stjórnvöld þeirra að taka við fjölda fólks úr fjarlægum menningarheimum. Þetta fólk hefur margt ekki samlagast heimamönnum heldur einangrast það saman í hverfum, heldur fast í gamla tungumálið, trú, siðvenjur og gildismat. Afleiðingin vill oft verða kvennakúgun, lögbrot, árekstrar við innfædda og atvinnuleysi – sem aftur leiðir til álags á velferðarkerfið.

Sérstaklega vilja sumir múhameðstrúarmenn fara sínu fram, sama hvað venjur og lög „gestgjafanna segja“. Þegar fjallað er um þessa framandi „siði“ koma upp orð og orðasambönd sem ekki heyrðust hér fyrir áratug: Búrka, jihad, grýting, halal og heiðursmorð svo nokkur séu nefnd. Þessi og mörg önnur varpa til okkar mynd af hugmyndafræði, samfélagsvenjum og hegðun sem við ekki viljum sætta okkur við – og við þurfum ekki að sætta okkur við.

Nú stöndum við í sömu sporum og hinar Norðurlandaþjóðirnar fyrir ca. tveim áratugum. Við blasir að þessir menningarheimar fara ekki saman – höfum við kjark og kraft til að afstýra slíku slysi í okkar ágæta landi?

Við eigum ekki að týna okkur í rökræðum um kosti og galla, eða rétt og rangt í trúfræðum annarra. Okkur nægir að sjá útkomuna hjá nágrannaþjóðum okkar. Aðlögun í þekktum tilfellum er óraunhæf draumsýn.

Margt flóttafólk er að flýja bágar aðstæður – eins og milljónir annarra – og geri ég síður en svo lítið úr því. Það er reyndar tímabært að endurskoða hjálparstarfokkar erlendis með það að markmiði að aðstoða fleiri en á hagkvæmari hátt. Við höfum margt að bjóða án þess að það kosti mikinn gjaldeyri eða setji menningu okkar og velferðarkerfi í hættu.

Stjórnvöld Svo skrýtið sem það er virðist sumum stjórnmálamönnum – þrátt fyrir reynslu annarra – vera kappsmál að bjóða hingað fólki úr framandi menningarheimum. Sem oftar kjósa sumir stjórnmálamenn, því miður, að láta hagsmuni landa sinna víkja fyrir ásælni utanaðkomandi aðila. Þeir skjóta sér á bak við orð eins og trúfrelsi, alþjóðasamstarf, mannréttindasáttmáli.

Fjölþjóðahyggja er sveipuð dýrðarljóma en velferð og ræktun þess sem við eigum situr á hakanum. Nú er sem fyrr segir fyrir dyrum að úthluta lóð undir mosku sem sagt er að múhameðstrúarmenn hafi beðið eftir í tólf ár. Áður en við fáum sektarkennd yfir þeirri töf ættum við að spyrja: Höfðu stjórnendur borgarinnar, allan þennan tíma, e.t.v. þá skoðun að það yrði ekki gæfuspor? Var þetta yfirveguð ákvörðun þeirra? Ef svo, hvað hefur breyst?

Ég leyfi mér að skora á borgarráð að falla frá úthlutun lóðar til múhameðstrúarmanna. Hér er nefnilega ekki um að ræða neina venjulega lóðarúthlutun – hér er verið að taka fyrstu skrefin í alvarlegri þjóðfélagsbreytingu. Það er barnaskapur að halda að hún verði okkur léttari og vandræðaminni en nágrannaþjóðum okkar. Hér þarf að fara með gát, kjarki og framsýni. Sem og í öðru fylgir völdunum ábyrgð – mikil ábyrgð.

Þöggun Við vitum öll að gagnrýnin umræða um vandamál af trúarlegum meiði er viðkvæmt mál. Það er eitt af því sem sett er undir svokallaða réttsýni og þar með í þöggun – málin má ekki ræða. Því miður leysir það ekki vaxandi vanda. Það er svipað því að fara ekki í læknisskoðun af ótta við að eitthvað slæmt finnist – og fara þannig hugsanlega á mis við lækningu. Þar kemur að „sverfur til stáls“. Við þurfum sem þjóð að hefja okkur yfir þöggun og ræða mál af hreinskilni og samhug, öllum til heilla. Þig, lesandi góður, vil ég hvetja til að fylgjast með landtöku múhameðstrúarmanna í Evrópu og hugleiða hvort varnaðarorð Þorgeirs Ljósvetningagoða, við kristnitökuna á Alþingi árið 1000, eru ekki enn í fullu gildi: Það mun verða satt, er vér slítum í sundur lögin, að vér munum slíta og friðinn.

Höf. er fv. forstjóri og forsetaframbjóðandi. baldur@landsmenn.is www.landsmenn.is

Baldur Ágústsson